zevende week stage
Blijf op de hoogte en volg lieke
03 April 2016 | Zuid-Afrika, Viljoenskroon
Zevende week stage
Maandag waren we nog een lekker dagje vrij. We hebben heerlijk genoten van het warme weer. Dinsdag mochten we na een lang weekend weer eindelijk naar onze kindjes. Ondertussen dat wij nog op stage waren, waren de moeder van Nine en daar een vriendin van al aangekomen bij ons huisje. De volgende dag gingen ze mee naar stage ze waren erg onder de indruk en hebben veel foto’s gemaakt. Na het dagje stage mochten we dan eindelijk onze kleertjes naar onze kindjes brengen. Hier hebben we zo lang op gewacht. Het was wel weer even een zenuwachtig momentje. De moeder van Nine en de vriendin ervan van waren ook mee gegaan. Als eerst gingen we naar Patrick en Kananelo. Dit was gelijk het ergste huis. We kwamen eraan en schrokken er toch weer van hoe zijn huis eruit zag we er toch echt niet aan wennen. Patrick was zijn vader aan het helpen in zijn tuin en Kananelo lag met een overvolle luier op een dun matje buiten op de grond.
We gingen door het poortje en meestal is Patrick een super blij en spontaan kindje maar nu zat er gewoon geen leven in. Als je in zijn ogen keek zag je gewoon geen blijheid hij bleef maar het zelfde gezicht houden. Ook toen we kleertjes gaven kwam er geen leven in. Dit was een erg schokkend moment voor ons. Nadat we weg liepen zwaaide hij ook niet meer. We hadden ook even allemaal ons huil momentje. Dit hadden we allemaal niet aan zien komen.
De rest van de huisbezoeken was gelukkig een stuk beter de kinderen vonden het super leuk om de kleertjes te krijgen en reactie van de ouders was ook heel leuk om te zien.
De volgende dag op stage was het erg leuk om te zien dat sommige kinderen de kleertjes al aan hadden die wij hadden gegeven dit voelt dan toch ook wel erg goed. Na dit dagje zijn we weer naar de Rammulotsi geweest, want we hadden nog niet alle kindjes gehad. Dit was zo leuk om te doen de reacties die je krijgt van de kindjes en de ouders maakt je dag echt goed. Nadat we iedereen gehad hadden zijn we toch nog even langs Patrick en Kananelo geweest. We wouden echt weten hoe het met ze was, want ze waren al 2 weken niet op stage geweest en hebben dus ook geen medicijnen gekregen. Daar aangekomen zaten er 3 mannen buiten de vader had Kananelo op schoot en Patrick stond erbij. Toen we door het poortje kwamen, kwam Patrick helemaal blij naar ons toe gerend dit was zo fijn om te zien, maar wel raar dat het zo kan verschillen per dag.
We waren we erg blij dat we hier nog even langs waren geweest dit gaf ons echt een goed gevoel en vooral toen we de volgende dag op stage ze uit het busje zagen komen met hun nieuwe kleertjes aan.
Vrijdag hadden we afgesproken met Chris om de voedsel pakketten te maken voor twee gezinnen en het weeshuis met 15 kinderen. Uiteindelijk werden het drie gezinnen we hebben een voedselpakket op gesplitst. De voedsel pakketten gingen naar Patrick en Kananelo, Katleho, karabo en dan het weeshuis. Dit was ook echt super leuk om te doen we hadden met de meiden geld bij elkaar gelegd om de voedsel pakketten voor de gezinnen die het heel hard nodig hebben te kopen. Van Willie kregen we geld om een voedselpakket te kopen voor het weeshuis.
De reactie van deze mensen was ook leuk, je voelt dan ook echt even heel goed want je maakt die mensen zo gelukkig.
Maar deze dag hebben we toch ook wel erg heftige dingen gehoord. en omdat het de laatste week van de maand was krijgt iedereen zijn loon en gaan ze aan de zuip. We hebben helaas ook mensen gezien die dronken waren en gewoon met hun kinderen over straat liepen.
Chris vertelde ons ook dat Nomsa een kindje van stage een moeder heeft die verslaafd is aan drank. Hij zei ook dat die nu waarschijnlijk in de kroeg zat en dat Nomsa er gewoon bij was en ook drank kreeg van die moeder. Dit hadden we echt niet verwacht dit meisje is altijd zo vrolijk op stage en dan hoor je dit, echt erg dat ouders dit hun kinderen aan kunnen doen.
Dit was me weer een erg heftig weekje voor ons allemaal.
Maandag waren we nog een lekker dagje vrij. We hebben heerlijk genoten van het warme weer. Dinsdag mochten we na een lang weekend weer eindelijk naar onze kindjes. Ondertussen dat wij nog op stage waren, waren de moeder van Nine en daar een vriendin van al aangekomen bij ons huisje. De volgende dag gingen ze mee naar stage ze waren erg onder de indruk en hebben veel foto’s gemaakt. Na het dagje stage mochten we dan eindelijk onze kleertjes naar onze kindjes brengen. Hier hebben we zo lang op gewacht. Het was wel weer even een zenuwachtig momentje. De moeder van Nine en de vriendin ervan van waren ook mee gegaan. Als eerst gingen we naar Patrick en Kananelo. Dit was gelijk het ergste huis. We kwamen eraan en schrokken er toch weer van hoe zijn huis eruit zag we er toch echt niet aan wennen. Patrick was zijn vader aan het helpen in zijn tuin en Kananelo lag met een overvolle luier op een dun matje buiten op de grond.
We gingen door het poortje en meestal is Patrick een super blij en spontaan kindje maar nu zat er gewoon geen leven in. Als je in zijn ogen keek zag je gewoon geen blijheid hij bleef maar het zelfde gezicht houden. Ook toen we kleertjes gaven kwam er geen leven in. Dit was een erg schokkend moment voor ons. Nadat we weg liepen zwaaide hij ook niet meer. We hadden ook even allemaal ons huil momentje. Dit hadden we allemaal niet aan zien komen.
De rest van de huisbezoeken was gelukkig een stuk beter de kinderen vonden het super leuk om de kleertjes te krijgen en reactie van de ouders was ook heel leuk om te zien.
De volgende dag op stage was het erg leuk om te zien dat sommige kinderen de kleertjes al aan hadden die wij hadden gegeven dit voelt dan toch ook wel erg goed. Na dit dagje zijn we weer naar de Rammulotsi geweest, want we hadden nog niet alle kindjes gehad. Dit was zo leuk om te doen de reacties die je krijgt van de kindjes en de ouders maakt je dag echt goed. Nadat we iedereen gehad hadden zijn we toch nog even langs Patrick en Kananelo geweest. We wouden echt weten hoe het met ze was, want ze waren al 2 weken niet op stage geweest en hebben dus ook geen medicijnen gekregen. Daar aangekomen zaten er 3 mannen buiten de vader had Kananelo op schoot en Patrick stond erbij. Toen we door het poortje kwamen, kwam Patrick helemaal blij naar ons toe gerend dit was zo fijn om te zien, maar wel raar dat het zo kan verschillen per dag.
We waren we erg blij dat we hier nog even langs waren geweest dit gaf ons echt een goed gevoel en vooral toen we de volgende dag op stage ze uit het busje zagen komen met hun nieuwe kleertjes aan.
Vrijdag hadden we afgesproken met Chris om de voedsel pakketten te maken voor twee gezinnen en het weeshuis met 15 kinderen. Uiteindelijk werden het drie gezinnen we hebben een voedselpakket op gesplitst. De voedsel pakketten gingen naar Patrick en Kananelo, Katleho, karabo en dan het weeshuis. Dit was ook echt super leuk om te doen we hadden met de meiden geld bij elkaar gelegd om de voedsel pakketten voor de gezinnen die het heel hard nodig hebben te kopen. Van Willie kregen we geld om een voedselpakket te kopen voor het weeshuis.
De reactie van deze mensen was ook leuk, je voelt dan ook echt even heel goed want je maakt die mensen zo gelukkig.
Maar deze dag hebben we toch ook wel erg heftige dingen gehoord. en omdat het de laatste week van de maand was krijgt iedereen zijn loon en gaan ze aan de zuip. We hebben helaas ook mensen gezien die dronken waren en gewoon met hun kinderen over straat liepen.
Chris vertelde ons ook dat Nomsa een kindje van stage een moeder heeft die verslaafd is aan drank. Hij zei ook dat die nu waarschijnlijk in de kroeg zat en dat Nomsa er gewoon bij was en ook drank kreeg van die moeder. Dit hadden we echt niet verwacht dit meisje is altijd zo vrolijk op stage en dan hoor je dit, echt erg dat ouders dit hun kinderen aan kunnen doen.
Dit was me weer een erg heftig weekje voor ons allemaal.
-
06 April 2016 - 22:45
Romy:
WoW wat maken jullie daar toch veel mee !
Ik kan het me niet voorstellen.
Geniet er nog even van schatjes XXX -
24 April 2016 - 11:35
Tante AnneMarie:
Dag lieve Lieke
Met tranen in mijn ogen heb ik je verslagen gelezen, hoe jij de situatie van de kinderen beschrijft grijpt me aan. Wat moet het dan heftig voor jou zijn om het allemaal echt mee te maken en dan vooral zo'n kleine kinderen die nog in alles afhankelijk zijn van hun ouders en omgeving. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten, denk ik. Gelukkig ben je daar niet alleen en heb je genoeg mensen waar je je ervaringen, beleving en gevoelens mee kunt delen.
Fijn dat je alles af kunt wisselen met leuke uitstapjes en dat je ook de mooie dingen van Afrika mee mag maken.
Ik ben trots op mijn nichtje, die blijdschap en liefde brengt bij kinderen die dit erg goed kunnen gebruiken en ook al is het een druppel op de gloeiende plaat:
JIJ MAAKT T VERSCHIL !!!!!
Dikke Kus van Tante AnneMarie -
26 April 2016 - 15:42
Jan En Franka:
Ha Lieke,
Zo nog een weekje en je komt weer naar huis.
Dat is het mooie van weg gaan, het naar huis komen.
We gaan er ongetwijfeld van uit dat je er onuitwisbare indrukken hebt opgedaan.
Het zal een ingrijpende gebeurtenis zijn geweest.
Horen je verhalen wel als je weer hier bent.
We wensen jou en je mede studiegenoten nog een mooie week in het warme en zonnige Afrika.
En een goede reis terug.
Lieke houdoe en tot ziens.
Groetjes en tot ziens. XXX
-
28 April 2016 - 14:57
Jan En Franka:
O, ja dat vergeet ik je nog te vragen.
Breng je alstublieft mooi weer mee, want dat is het hier nog niet geweest.
Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
